کاش قلبم درد پنهانی نداشت/ چهره ام هرگز پریشانی نداشت/ کاش برگهای آخر تقویم عشق/ خبر از یک روز بارانی نداشت....

گاهی کارهای ما آدمهای به ظاهر منطقی واقعا عجیبه کسایی رو دوست داریم که عملا دوستمون ندارن و ما دوست داریم که دوستمون داشته باشند که غیر ممکنه چون دوست داشتن یه چیز درونی و لایتغیره و و تو فکر کسایی هستیم که شاید یه لحظه ام به فکرمون نیستن و ما دایما غافلیم از کسایی که به خاطر خودمون واقعا ما رو دوست دارن ودایما به فکرمون هستند  مثل پدر و مادرمون و سایر دوستان خوب مثل تمام بچه های تبیان کاش فقط ذره ای تغییر کنیم و چشمهامون رو جور دیگه به دنیا باز کنیم و همیشه دنبال ناممکن ها و نشدنها و غیر به واقع پیوستنها نباشیمو کمی به دنبال جهان واقعی ولذت قناعت  هم باشیم.....